Արևմտյան Հայաստանի Հանրապետությունը Հայերու հայրենիքը Հայկական լեռնաշխարհն է, որը կը զբաղեցնէ 400000 կմ2 տարածք եւ կը գտնուի երեք ծովերու միջեւ ՝ Միջերկրական, Կասպից եւ Սեւ, ծովի մակարդակէն 1500-1800 մ միջին բարձրութեամբ։ Հայկական լեռնաշխարհին ամէնէն բարձր կետը Մասիս լեռան գագաթն է (5165 մետր)։ Հայ ժողովուրդը հայկական 6 գաւառներուն (Բիթլիս, Տրապիզոն, Վան, Կարին, Խարբերդ, Տիգրանակերտ-Դիարբեքիր) բնիկ բնակչութիւնն է, որը պատմականօրէն կը կոչուի «Հայաստան, ապա՝ թուրքական Հայաստան, իսկ այժմ՝ Արեւմտեան Հայաստան» եւ Կիլիկիո։ Բարձրավանդակը հայ արքաները յաջորդեր են միմեանց՝ հիմնելով բարգավաճ պետութիւններ։ Սակայն Հայկական լեռնաշխարհը կայսրութիւններու՝ Աքեմենեաններու եւ Բիւզանդիոյ, արաբներու, մոնղոլներու եւ սելջուկ թուրքերու նւաճումներու եւ պատերազմներու թատերաբեմ էր։ 1894 – 1923 թուականներուն երեք յաջորդական թուրքական կառավարութիւնները՝ Օսմանեան կայսրութիւնը, երիտթուրքերը եւ Մուստաֆա Քեմալը, իրականացուցեր են Հայերուն ցեղասպանութիւնը Արեւմտեան Հայաստան՝ սպանելով 2 միլիոն մարդ։ Ցեղասպանութենէ մազապուրծ Արեւմտեան Հայաստանի հայերը վտարուեցան իրենց պապենական հայրենիքէն եւ ցրուեցան աշխարհով մէկ, եւ այսօր հիմնականը կապրին են աքսորին մէջ՝ առանց որեւէ իրաւունքի : Բռնազաւթուած Արեւմտեան Հայաստան դեռ ապրող հայերը կը շարունակեն մնալ թուրքական զաւթիչ ուժերու գաղութային լուծին ճնշման տակ։ Համազգային վերակառուցման գործընթացին շրջանակները ձեւաւորուեց Արեւմտեան Հայաստան պետութեան կառոյցը, որու հիմքը ընկած է Արեւմտեան Հայաստանի Ազգային խորհուրդը, որն իր գոյութեան մասին յայտարարեց Շուշի 2004 թուականին։
Արեւմտեան Հայաստանի Հանրապետութեան Ազգային Սահմանադրութիւնը կազմուած է երեք հիմնական ընդհանուր մասերէն.
1) Արեւմտեան Հայաստանի Հանրապետութեան 15 հիմնադիր տեքստերը, որոնք անփոփոխ են. Արեւմտեան Հայաստանի Հանրապետութեան պատմութիւնն ու ճանչցուիլը Օրէնքներ, որոշումներ եւ հռչակագիրներ, որոնք հիմք կը հանդիսանան Սահմանադրութեան համար։
1. Արեւմտեան Հայաստանի Հայերու Ազգային Խորհուրդի հիմնադիր ժողովի որոշումը, 08.11.2004թ.։
2. Արեւմտեան Հայաստանի Հայերու Ազգային Խորհուրդի պաշտօնական յայտարարութիւնը, 17.12.2004թ.։
3. Արեւմտեան Հայաստանի Ազգային Խորհրդարանի պատգամաւորներուն ընդունած հռչակագիրը, 20.01.2007թ.։
4. Արեւմտեան Հայաստանի Ազգային Խորհուրդի հռչակագիրը Արեւմտեան Հայաստանի Վտարանդի Կառավարութիւն կազմելու մասին, 04.02.2011թ.։
5. Արեւմտեան Հայաստանի Ազգային Խորհուրդի որոշումը չէզոքութեան մասին, 29.03.2011թ.։
6. Արեւմտեան Հայաստանի Հանրապետութեան դրօշակին մասին հրամանագիրը, 21.10.2011թ.։
7. Արեւմտեան Հայաստանի Հայերու Ինքնապաշտպանական ուժեր ստեղծելու մասին հրամանագիրը, 26.12.2012թ.։
8. Արեւմտեան Հայաստանի Ազգային Ժողովի (Խորհրդարանի) ձեւաւորման մասին հռչակագիրը, 24.05.2013թ.։
9. ԱՀՀ Նախագահի հրամանագիրը. Որոշում-յիշեցում Արեւմտեան Հայաստանի Հանրապետութեան վերաբերեալ, որ ան կը հանդիսանայ 1920թ. Հայկական Պետութեան շարունակութիւնը, Թիւ 12 -23.02.2014թ.։
10. Արեւմտեան Հայաստանի Հանրապետութեան Սահմանադրութեան նախագիծը մշակելու մասին հրամանագիրը, 10.08.2014թ.։
11. Արցախի հայերու եւ Արցախ երկրամասին իրաւունքները:
12. Նախճաւանի հայերու եւ Նախճաւան երկրամասի իրաւունքները:
13. Ջաւախքի հայերու եւ Ջաւախք երկրամասի իրաւունքները:
14. Կիլիկիոյ հայերու եւ Կիլիկիոյ երկրամասի իրաւունքները:
15. Հայաստանի Հանրապետութեան (Արեւելեան Հայաստան) հետ յարաբերութիւնները: ՀԳ. 11-էն 15-րդ յօդուածները կը ներկայացուին Սահմանադրութեան հաւելուածին մէջ:
2) Ազգային Սահմանադրության 161 հոդվածները 13 գլուխներով, որոնք կարող են ենթակա լինել հարմարեցման, քանի որ հիմնված են իրականության սկզբունքի վրա՝ հետեւելով իրական եւ օբյեկտիվ կիրառման կանոնին։
ԱՐԵՒՄՏԵԱՆ ՀԱՅԱՍՏԱՆԻ ՀԱՆՐԱՊԵՏՈՒԹԵԱՆ ՍԱՀՄԱՆԱԴՐՈՒԹԻՒՆ
Արեւմտեան Հայաստանի իրաւական համակարգը (Ծառը) կը գործէ երկու արմատներու կամ երկու իրաւական հիմքերու վրայ.
1) Արեւմտեան Հայաստանին մէջ հայերու ցեղասպանութենէ ետք Ռուսաստանի եւ դաշնակից եւ յարակից տերութիւններու կողմէն փաստացի եւ իրաւական ճանաչուած պետութեան կարգավիճակը 1917թ.։
2) 2007էն ՄԱԿ-ի կողմէն ճանաչուած բնիկ ազգին կարգավիճակը Արեւմտեան Հայաստանը, հետեւաբար, 1920ին ճանաչուած Հայաստանի Հանրապետութեան շարունակուող պետութիւնն է։ Ան ընտրած է մշտական, դրական եւ զինուած չեզոքութիւնը՝ համապատասխան ռազմական դոկտրինին հիման վրայ։
Արեւմտեան Հայաստանի Ազգային Սահմանադրութիւնն աւարտուած է, բայց իւրաքանչիւր յօդուած պետք է կիրառուի իրականութեան սկզբունքով։
Իւրաքանչիւր յօդուած պետք է բախուի իրական խնդիրին հետ եւ այն պետք է ըլլայ լուծումը։
